Gül Şafaklı Bir Özlem

Öyle bir efsun sundu gözlerin gözlerime , Anladım yıllar yılı aradığım sensin; ey yar! Ay doğdu çalkalandı bir çoştu ki denizler Bilinmez ülkelerden ülkeme gelensin yar… Kaybolmuş sevgilerin rastladım izlerine, Sen gönülden gönüllü kalmayı bilensin yar , Bakışına sığındım çağır beni al beni Yangınlar ortasında kalmışım kurtar beni ; Bitsin artık bu melal, seven bir yar say beni . Bu izbe gecelerin girdabı yutar beni Sensizlik ülkesine hayatın yok albeni ? Adını dua ettim her an sensin dilimde Bulut ol, yağmur ol, bir sel ol al götür beni Hüthüt’ün kaf dağı’na ulaştığı bir zaman , Sensizlikte kaybolayım bitir bendeki ben’i Bir kere olsun yeter dönde bir “sevgilim de, Sonra yitir istersen yangında duman duman . İçimdeki gurbetin sılası sende saklı Ömrün baharı bitmez akşam olmaz sanırdım Hazansız mevsimlerden bir güneş istiyorum Geceleri olmayan ufuklar gül şafaklı … Bir ses duysaydım eğer sonsuzdan: Bekliyorum! Ne bedenim yorulur, ne de ben usanırdım.