Son Vazife Ayrılık

Gitmek; Ne Acımasız Bir Kelimedir. Ünlemleri Takarcasına Pesine, Vurgun Yemisçesine Hayattan... Hayat her zaman aynı düzende gidecek sanar dururuz. Kısa bir anın, basit bir olayın, sıradan bir eşyanın, herhangi bir kişinin hayatımızda ne gibi değişikliklere yol açabileceğini hesaba katmadan nefes alır, veririz. Pek bir anlamı olmadığını düşündüğümüz hayatın, aslında fazla anlam yüklü olduğunu bazen olması gerekenden biraz geç, bazen ise tam zamanında fark eder, hayatımızın anlamlaşması için kendi anlamımızı arar, bazen kendi dünyamızda kayboluruz. Pınar, Afra'nın hayatına girmesiyle başlamıştı kendini aramaya. Kendini aradıkça kaybediyordu bazı şeyleri, ya da feda ediyordu. Bu ikisi birbirinden çok farklı şeylerdi; elinden kayıp gittiğinde kaybeder, elini açıp bıraktığında feda ederdi insanoğlu. Herkesin hayatında feda edilmesi gereken şeyler vardı, bunu en iyi bilenlerdendi; Pınar, Afra, Tekin ve Fatih... Kendini bulmak için dostunu feda edenlerin hikayesiydi bu, karşısındakini bulmak için kendini kaybedenlerin hikayesi. Kaybettikçe kaybolanların, kayboldukça kendini bulanların hikayesi. Sabretmesi gerekenlerin oynadığı bir oyundu bu, sabredemeyenlerin kaybettiği, sabrı ilmek ilmek işleyenlerin galip geldiği bir oyun. Birer ELFİDA nidasıyla bulmayı, kazanmayı hedeflediğimiz yüreklere yazılmış bir mektuptur bu kitap. Hadi çevir sayfaları, satırlar arasındaki seni bulalım.