^{Teorik ve Pratik Açıdan}Tasavvuf ve İslam

İslam ümmetinin Kur'an'la ilişkisindeki kopukluk, asırlar öncesine uzanıyor. Kur'an'a gösterilen ilgi onun şeklini tazimden öteye geçmiyor.
İslam'a olan duygusal yönelim, vahyi ilkelerin kılavuzluğuna muhtaçken; bu yönelim, vahiy dışı kaygılarla üretilen beşeri kültürlerin çekim alanınca kuşatılıyor ve kitlelerin dini kimliği bulanıklıktan kurtulamıyor. Bu bulanıklıkla, net bir Kur'ani bilincin ve bağımsız müslüman kimliğin oluşumu mümkün olmuyor. Toplumsal yaşamımız da tevhid ve adaletin hakim olduğu bir zindelikten yoksun bulunuyor.
O halde nefsimizi arındırmamız, kollektif bilinç ve tutumumuzu vahiy dışı kabul ve alışkanlıklardan tasfiye etmemiz gerekli. Aydınlığı arzulayan sahih bir toplumsal dönüşüm için bu görev, Rabbimizin belirlediği ve bildirdiği temel bir yasadır. "Tasavvuf ve İslam" kitabı da bu amaçla kaleme alındı.
İbrahim Sarmış, yeniden gözden geçirdiği ve genişlettiği bu çalışmasında, İslami disiplinlerin içine sızan tasavvuf literatürünün müslümanlara teorik ve pratik alanda ne denli ilahi vahye uygun veya karşıt bir kültür aşıladığını nasslar ışığında irdeledi. Özellikle muhkem nassları örten ve tevhidi bilinci bulandıran teorik/nazari tasavvufun önemli bir tahrif kaynağı olduğunu göstermeye çalıştı.